W roku 1919  ówczesny proboszcz tarnogórski, ks. Ryszard Rassek wybudował przy wejściu na nowy cmentarz  halę cmentarną, wzorowaną na jednym z kościołów cmentarnych na terenie Włoch. „Przez długie lata hala służyła jedynie jako przejście na cmentarz. Dopiero w styczniu 1959 roku, kiedy istniała obawa, że komunistyczne władze odbiorą Kościołowi Katolickiemu budynki i przekażą je sektom, względnie przeznaczą na inne cele, otwarto kościółek św. Józefa Robotnika w dotychczasowej hali cmentarnej. (…) Według planu ks. proboszcza Michała Lewka uzgodnionego z Kurią Diecezjalną kościółek ten przewidziany był dla mieszkańców ulic: Wyspiańskiego, Gruzełki, Odrzańskiej, 22-lipca (obecnie Kard. Wyszyńskiego), Strzelców Bytomskich, Krótkiej, Łanowej, Pomorskiej i Skrzypczyka. Na obszarze tym zamieszkuje około 600 wiernych” (Kronika Parafialna s. 1)

Pierwszym rządcą (rektorem) tej placówki został ks. dr Franciszek Jastrzębski, który funkcję tę pełnił do września 1959 roku. Następnie przez cały rok posługę w tym kościółku pełnili księża z tarnogórskiego kościoła parafialnego, odprawiając tu Eucharystię tylko w niedzielę.
W roku 1960 utworzono przy kościele placówkę duszpasterską (Stację Duszpasterską) dla mieszkańców kilku ulic wydzielonych z parafii ap. Piotra i Pawła. Rektorem placówki mianowano ks. Ludwika Październioka. Jego staraniem kościół zostaje odmalowany, ołtarz otrzymuje nowe tabernakulum, w kościele ustawiono nowe ławki. Upiększa także obejście kościoła. Począwszy od ks. Październioka w kościele codziennie jest odprawiana Msza św. .
W roku 1964 rektorem Stacji został ks. Franciszek Sałuża. Zamieszkał na terenie Stacji w wynajętym mieszkaniu przy ul. Pomorskiej 24. Ks. Sałuża ufundował stacje drogi krzyżowej i witraże, zaprojektowane przez znanego śląskiego artystę Wiktora Ostrzołka, a wykonane w renomowanym zakładzie W. i Fr. Żeleńskich w Krakowie.
W postępującym procesie usamodzielniania Stacji od roku 1965 prowadzono w niej księgi parafialne. W roku 1970 rektorem Stacji został ks. Gustaw Klapuch.
W roku 1971 przebudowano wyposażenie wnętrza kościoła, dostosowując je do wymogów odnowionej po Soborze liturgii. W duszpasterstwie położono nacisk na współudział ludzi świeckich w życiu placówki, czego wyrazem była pierwsza w diecezji katowickiej, a jedna z pierwszych w Polsce wybieralna na trzyletnie kadencje Rada Wiernych (Rada Duszpasterska). Zaprowadzono własne księgi finansowe. Zapoczątkowano własną katechizację dzieci i młodzieży.
W latach siedemdziesiątych placówka szybko rozrastała się liczebnie. Liczba wiernych wzrosła z 600 do 1500.
Pod koniec lat siedemdziesiątych placówka nawiązała kontakty partnerskie z parafiami innych krajów, zwłaszcza niemieckimi.
Z początkiem lat osiemdziesiątych placówka stała się ośrodkiem pomocy charytatywnej w rejonie, szczególnie w odniesieniu do represjonowanych politycznie, więzionych i internowanych. Przy parafii uruchomiono największą w diecezji katowickiej parafialną aptekę leków pochodzących z darów zachodnich. Apteka czynna była do początku lat dziewięćdziesiątych.

W roku 1981 erygowano prawnie parafię, wyłączając z niej ul. Wyspiańskiego.
W roku 1985 parafia stała się faktycznym właścicielem domu przy ul. Odrzańskiej 15, który przebudowano na dom katechetyczny (Dom Słowa Bożego).
W roku 1987 parafia nabyła na plebanię dom przy ul. Pomorskiej 24, w którym mieszkał proboszcz.
Od roku 1988 w parafii organizowano rokrocznie kilka pielgrzymek. Parafia stała się jedną z najbardziej rozwiniętych parafii Górnego Śląska w zakresie turystyki pielgrzymkowej.
W roku 1992 została wraz z parafiami ziemi tarnogórskiej odłączona od diecezji katowickiej i włączona do nowoutworzonej diecezji gliwickiej. W roku 2002 odszedł na zasłużoną emeryturę Ks. dr Gustaw Klapuch a w jego miejsce został mianowany ks. Grzegorz Skop.
W latach 2002/2003 zmieniono wewnętrzny układ ławek w kościele, zakupiono nowe tabernakulum i na ścianie prezbiteryjnej, nad tabernakulum, umieszczono obraz „Jezu ufam Tobie”
W roku 2003 uregulowano prawnie sprawy własnościowe Domu Słowa Bożego. A ponieważ w 1990 roku katecheza wróciła do szkół dom ten został sprzedany. Pieniądze z tej sprzedaż przeznaczono na rozbudowę kościoła.
W sierpniu 2004 roku rozpoczęto rozbudowę budynku kościelnego. Do istniejącej „hali” dobudowano dwie nawy boczne oraz absydę, w której znajduje się prezbiterium. Dzięki rozbudowie zyskano także poziom przyziemia, w którym znalazło się miejsce na kaplicę przedpogrzebową, salkę do spotkań katechetyczno-duszpasterskich, zakrystię ministrancką, kotłownię i zaplecze sanitarne. Kościół po rozbudowie został wyposażony w sprawne ogrzewanie i klimatyzację.
W roku 2005 parafia przejęła od parafii Ap. Piotra i Pawła cmentarz na terenie którego stoi nasz kościół. Ponieważ cmentarz był zaniedbany od razu rozpoczęto na nim prace porządkowe i inwestycyjne. Na cmentarzu założono oświetlenie, wybudowano nowe ujęcia wody i place techniczne oraz wybrukowano ponad 3000m. kw. alejek. Idąc także za potrzebami czasu wybudowano 2 kolumbaria na urny.
Kościół po rozbudowie stale jest wyposażany i upiększany. Założono granitową posadzkę, nowe oświetlenie i pomalowano. Wstawiono nowe konfesjonały, ławki oraz witraże. Przed samą uroczystością 90 rocznicy powstania naszego kościoła oraz 50 lat sprawowania w nim Eucharystii w prezbiterium wstawiono nowe wyposażenie z drewna dębowego (ołtarz, ambona, sedilia, świeczniki oraz podstawy pod tabernakulum, chrzcielnicę i krzyż procesyjny).

Aktualnie parafia liczy około 2100 wiernych, którzy stanowią 96 % ogółu mieszkańców na jej terenie.